بررسی فراوانی بیماری لنفوم در بیمارستانهای آموزشی شهر همدان طی سالهای ۸۲-۱۳۷۲

مقدمه و هدف : لنفوما گروهی از تومورهای جامد (توپر) بدخیم هستند که سلولهای لنفورتیکولار را مبتلا می‎سازند. از آنجایی که علائم اولیه لنفوم می‎تواند ناحیه دهان و حلق (حلقه والدایر) را مبتلا سازد شناختن علائم مزبور برای دندانپزشکان دارای اهمیت می‎باشد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی لنفوم و داده‎های اپیدمیولوژیک آن در شهر همدان است زیرا شناخت فراوانی لنفوم در گروههای مختلف اجتماعی با توجه به شرایط مختلف اقلیمی، سن و جنس و . . . از شاخصهای برنامه‎ریزی‎ پیشگیری و بهداشتی بشمار می رود. روش کار : در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی گذشته‎نگر، تمامی موارد بدخیمی تشخیص داده شده در چهار بیمارستان دولتی سینا، مباشرکاشانی، امام خمینی(ره) و اکباتان همدان طی سالهای 82-1372 مورد بررسی قرار گرفته و اطلاعات مورد نیاز استخراج و در فرم مخصوص ثبت شد. آنالیز آماری توسط نرم‎افزار spss انجام پذیرفت. نتایج: از 350 هزار پرونده بیمارستانی در طی 10 سال و از 3500 مورد بدخیمی گزارش و ثبت شده ، 404 پرونده به تشخیص و درمان موارد لنفوم بدخیم اختصاص داشت که مورد مطالعه قرار گرفت. از 404 مورد، 285 مورد به لنفوم غیرهوجکین، 111 مورد به بیماری هوجکین و 8 مورد به لنفوم بورکیت اختصاص داشت. مردان به نسبت 1.6 به 1 بیش از زنان به انواع لنفوم مبتلا بودند. در تمامی موارد شایعترین نشانه بالینی بدخیمی، لنفادنوپاتی گردنی بود و بیشترین نواحی درگیری عقده های ساب مندیبولار و گردنی فوقانی (level i,ii) بود. نتیجه نهائی : از نظر فراوانی، لنفوم غیرهوجکین در مقام اول و بعد از آن لنفوم هوجکین و لنفوم بورکیت قرار داشته که شاید نشاندهنده ابتلا به لنفوم در گروههای سنی مختلف است. در این مطالعه شایع‎ترین سن ابتلا به لنفوم غیرهوجکین، بالای 40 سال و لنفوم بورکیت زیر 11 سال بود.